divendres, 6 de febrer del 2015

Sis llunes



Donar a llum i les vivències que s'acumulen durant sis mesos de criança no es poden explicar en un sol post. Durant aquests mesos, la tauleta ha substituït l'ordinador en la gran majoria d'ocasions. He estat hores llegint testimonis sobre parts i puerperi, blogs de persones amb i sense fills, cercant informació sobre bolquers de tela, pediatres respectuoses, roba que faciliti l'alletament, portanadons, alimentació complementària i teixits ecològics. També he aprofitat per ampliar els meus coneixements sobre cosmètica i he començat un curs on-line de cuina energètica. Tot això ho he fet gràcies a aquesta eina que em van regalar quan vaig fer 30 anys. Però sobretot sobretot, per sobre de tot això, i durant molt més temps, mentre tenia sa tauleta a prop m'he dedicat amamantar na Nuara, a sostenir-la entre els meus braços, cames, panxa, pits, cos sencer. L'he acaronada, estimada, acompanyada, l'he après a consolar, a dormir, i juntes hem après a jugar, riure i escoltar-nos, sovint també a prop d'aquest catxivatxe pla.

Se suposa que el primer post després del part s'espera que sigui apoteòsic. Idò mirau, és com és, i jo, enlloc d'escriure, m'he dedicat a contemplar sa preciositat que és sa nostra filla. I ara, escric lo que me ve, lo que sent i com estic. Avui es post és així. Un altre dia vos explicaré una mica més com va anar el part. I també com vull que sigui ara aquest mitjà de comunicació amb l'exterior de "sa cova" que es forma quan es forma una família, o almenys aquesta. Que per cert, cada dia m'agrada més.

Pareix mentida que avui faci sis mesos que estava en ple treball de part, amb en Dídac a davant, na Maria al darrera i na Nuara dedins, tots fent el mateix camí, cap a la mateixa fita.

Avui i demà tenc ganes de festejar que na Nuara mos acompanya, que som pares i que estem aprenent molt per es camí, tot i que algunes vegades aquesta sensació se disfressi de frustració o cansament, és un temps meravellós, i poder-ho gaudir és fabulós. Estic molt agraïda a haver tengut baixa de maternitat (hi ha dones que no s'ho poden permetre), i a més he pogut allargar el temps que em resta per tornar a la feina "oficial". També ho estic de tenir temps per pensar. Com deia, hi ha moments en que sa realitat la vius molt lenta, els dies te pareixen llarguíssims, l'únic que has de fer és contemplar. A mi, acceptar això amb ses mans aturades m'ha costat bastant. Però també me n'adon que m'ha servit per ordenar una mica es cap i pensar abastament. No vol dir que n'hagi tret conclusions, però simplement m'ha ajudat a estar, i a ser.

Ara veig com en Dídac la sosté damunt ses cames creuades, llegint damunt del sofà, i jo, mentrestant faig fent viatges a la cuina. Aquests dies està remoguda, pareix que sent que fa mig any de vida extrauterina i que "toca tornar a pegar una estiradeta". A en Dídac li ha costat adormir-la, però després de cantar i ballar "L'amo de son carabassa", fer sons guturals i altres paraules inventades, ha caigut rendida amb "Un jour m'y prend l'envie". És mitjanit i jo estic cuinant. No sé com m'ho faig, però en sis mesos no he trobat moment de cosir, ni de fer manualitats, tampoc d'escriure, només de llegir, ordenar roba... Però per cuinar, sempre trob temps. Està clar que es meu futur professional s'ha d'encaminar cap a la cuina, clar com l'aigua. Però d'això ja en parlarem més endavant.


Un jour m'y prend l'envie, versió de Ciac Boum (14)


Dar a luz y las vivencias que se acumulan durante seis meses de crianza no se pueden explicar en un solo post. Durante estos meses, la tableta ha sustituido el ordenador en la gran mayoría de ocasiones. He estado horas leyendo sobre partos y puerperio, blogs de personas con y sin hijos, buscando información sobre pañales de tela, pediatras respetuosas, ropa que facilite la lactancia, portabebés, alimentación complementaria y tejidos ecológicos. También he aprovechado para ampliar mis conocimientos sobre cosmética y he empezado un curso on-line de cocina energética. Todo esto lo he hecho gracias a esta herramienta que me regalaron cuando cumplí los 30. Pero sobre todo, por encima de todo esto, y durante mucho más tiempo, mientras tenía la tablet entre manos, me he dedicado amamantar a Nuara, a sostenerla entre mis brazos, piernas, estómago, pechos, cuerpo entero. La he mimado, querido, acompañado, he aprendido a consolarla, a dormirla, y juntas hemos aprendido a jugar, a reír y a escuchar, a menudo también cerca de este aparatejo.

Se supone que el primer post después del parto se espera apoteósico. Pues mirad, es como es, y yo, en lugar de escribir, me he dedicado a contemplar esta preciosidad que es nuestra hija. Y ahora, escribo lo que me viene a la cabeza, lo que siento y como estoy. Hoy el post es así. Otro día os contaré un poco más cómo fue el parto. Y también como quiero que sea ahora este medio de comunicación con el exterior de "la cueva" que se forma cuando se forma una familia, o al menos esta. Que por cierto, cada día me gusta más.

Parece mentira que hoy se cumplan seis meses, a estas horas estaba en pleno trabajo de parto, con Dídac delante, María detrás y Nuara en mi interior, todos recorriendo el mismo camino, hacia la misma meta. 

Hoy y mañana tengo ganas de festejar que Nuara nos acompaña, que somos padres y que estamos aprendiendo mucho por el camino, aunque algunas veces esta sensación se disfrace de frustración o cansancio, es un tiempo maravilloso, y poderlo disfrutar es fabuloso . Estoy muy agradecida de haber tenido baja de maternidad (hay mujeres que no se la pueden permitir), y además he podido alargar el tiempo que me queda para volver al trabajo "oficial". También lo estoy de tener tiempo para pensar. Como decía, hay momentos en que la realidad se vive muy lenta, los días te parecen larguísimos, lo único que tienes que hacer es contemplar. A mí, aceptar esto con las manos quietas me ha costado. Pero también me doy cuenta que me ha servido para ordenar un poco la cabeza y pensar bastante. No quiere decir que haya sacado conclusiones, pero simplemente me ha ayudado a estar, y a ser. 

Ahora puedo ver como Dídac la sostiene sobre sus piernas cruzadas, leyendo en el sofá, y yo, mientras tanto hago viajes a la cocina. Estos días está removida, parece que siente que cumple medio año de vida extrauterina y que "toca volver a crecer un poquito". A Dídac le ha costado dormir, pero después de cantar y bailar "L'amo de son carabassa", hacer sonidos guturales y otras palabras inventadas, ha caído rendida con "Un jour m'y prend l'envie". Es medianoche y yo estoy cocinando. No sé cómo lo hago, pero en seis meses no he encontrado momento de coser, ni de hacer manualidades, tampoco de escribir, sólo de leer, ordenar ropa ... Pero para cocinar, siempre encuentro tiempo. Está claro que se mi futuro profesional debe mirar hacia la cocina, claro como el agua. Pero de eso ya hablaremos más adelante. 

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada

♥ Psst psst! Gràcies per fer una ullada a Amazonesenpijama.